ภาคตะวันออกมีการขยายพื้นที่ปลูกไม้ผลเพิ่มขึ้นทุกปีแต่แหล่งน้ำธรรมชาติทั้งเขื่อน อ่างเก็บน้ำและแม่น้ำลำคลองก็มีปริมาณน้ำไม่เพียงพอ ชาวสวนจึงต้องขุดบ่อสระหรือเจาะบาดาลในพื้นที่ตนเองแต่ก็มักไม่เพียงพอหากเกิดภาวะแล้งรุนแรงกลายเป็นปัญหา #ภัยแล้ง อยู่เป็นประจำทั้งๆที่เป็นภูมิภาคที่มีฝนตกปริมาณมาก
เมื่อเปรียบเทียบกับประเทศอิสราเอลที่มีฝนตกเฉลี่ยตลอดทั้งปีประมาณ 550 มิลลิเมตรกลับมีน้ำเพียงพอต่อความต้องการใช้ทั้งอุปโภค ปริโภคและการเกษตร ทั้งนี้เกิดจากการใช้เทคโนโลยี่ระบบน้ำที่ทันสมัยและการบริหารจัดการน้ำที่มีประสิทธิภาพนั้นเอง
ย้อนกลับมามองการใช้น้ำในสวนไม้ผลบ้านเราเกษตรกรส่วนใหญ่ยังคงให้น้ำแบบสิ้นเปลืองมาก การให้น้ำต้องแบบชุ่มฉ่ำสะใจ ถ้าไม่เช่นนั้นจะรู้สึกไม่สบายใจเพราะคิดว่าต้นไม้ได้น้ำไม่เพียงพอ
ความต้องการน้ำของพืชมีสูตรการคำนวนโดยการนำค่าการใช้น้ำอ้างอิงของพืชต่อวัน×ค่าสัมประสิทธิ์การใช้น้ำของพืช (KC)ยกตัวอย่างเช่นเดือนมีนาคมของจังหวัดจันทบุรีมีค่าการใช้น้ำอ้างอิงเท่ากับ 4.5 มิลลิเมตรต่อวันในทุเรียนช่วงระยะผลมีค่าสัมประสิทธิ์การใช้น้ำของพืชเท่ากับ 0.85 ดังนั้นความต้องการน้ำของทุเรียนจึงเท่ากับ 4.5×0.85 = 3.8 มิลลิเมตรต่อวัน ปริมาณน้ำ 1 มิลลิเมตรคือปริมาณน้ำ1ลิตรเทลงในพื้นที่ 1 ตารางเมตร ดังนั้นถ้าต้นทุเรียนมีพื้นที่ทรงพุ่ม 10 ตารางเมตรความต้องการน้ำก็จะเท่ากับ 3.8×10 = 38 ลิตรต่อต้นต่อวัน
หลักการให้น้ำแก่พืชคือให้น้อยแต่บ่อยครั้ง ถ้าเราให้มากเกินความต้องการพืชหรือเกินอัตราการดูดซับของดินน้ำก็จะสูญเสียโดยเปล่าประโยชน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น